Żółknięcie, a niekiedy nawet brązowienie igieł jest bez wątpienia tym, co najczęściej spędza sen z powiek miłośnikom iglaków. Dlaczego jednak, skoro tak wiele z nich toleruje ubogie gleby, w końcu sygnalizuje niedobór składników pokarmowych? Wydaje się, że przyczyna zjawiska tkwi przede wszystkim w indywidualnych upodobaniach nie tyle dzikich gatunków roślin szpilkowych, co odmian od nich pochodzących.
To one najczęściej są sadzone na rabatach. Potrzeby odmian ozdobnych są zwykle większe niż ich dzikich protoplastów, a najprostszym sposobem na to, by je spełnić, jest posadzenie w dołki zaprawione gotowym podłożem dla roślin iglastych. Zawiera ono nie tylko torf i włókna drzewne, których mieszanina tworzy odpowiednia strukturę, lecz również wszystkie potrzebne iglakom składniki pokarmowe. Jednym z nich jest magnez, wykorzystywany do tworzenia cząsteczek zielonego chlorofilu. Bywają i inne, znacznie poważniejsze przyczyny brązowienia iglaków. Często jest nim fytoftoroza, choroba korzeni, która do tego stopnia uszkadza część podziemną, że w ekstremalnych sytuacjach, na przykład podczas suszy czy mrozów, korzenie ni nadążają z pobieraniem wody. Góra reaguje wówczas brązowieniem igieł. Jeśli iglaki rosną przy ruchliwej ulicy, wtedy przyczyną zmian może być sól wykorzystywana do zimowego utrzymania dróg. Zimowych psot mogą narobić lodowate wiatry. Jest jeszcze jedna przyczyna zmiany koloru igieł, ale ta wynika z naturalnych zimowych predyspozycji roślin. Wiele sosen w okresie chłodnych krótkich dni robi się po prostu żółta. To taki wyjątkowy sposób by uczcić nadejście zimy!
